تحقیق جدید درباره تنهایی جوانان و تغییرات زندگی نشان می دهد که برخلاف تصور، جوانان بیشترین ناخوشی اجتماعی را تجربه می کنند، در حالی که بهزیستی اجتماعی در سالمندی به اوج می رسد.
یه مطالعه که داده های دو تا نظرسنجی از ساکنان آمریکا رو بررسی کرده، به طور خاص به موضوع تنهایی جوانان و تغییرات زندگی پرداخته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که «ناخوشی اجتماعی» در جوان ها در بالاترین سطح و در سالمندان در پایین ترین سطحه. برعکس، «بهزیستی اجتماعی» در جوان ها و سالمندان بالاتر و در افراد میانسال پایین تر بوده. این تحقیق در PLOS One منتشر شده است.
درک تنهایی جوانان و تغییرات زندگی؛ نگاهی به پژوهش ها
بهزیستی اجتماعی به کیفیت روابط یک فرد، احساس تعلق، حمایت اجتماعی و توانایی عملکرد موثر توی یه جامعه اشاره داره. این مفهوم شامل حس پذیرفته شدن، ارزشمند بودن و ارتباط با دیگران و همچنین داشتن فرصت هایی برای مشارکت اجتماعی معناداره. این موضوع برای مقابله با تنهایی جوانان و تغییرات زندگی اهمیت ویژه ای دارد. اعتماد، عمل متقابل، انسجام اجتماعی و دسترسی به شبکه های حمایتی باعث تقویت بهزیستی اجتماعی می شه. این موضوع همچنین شامل درک عدالت، شمولیت و این باوره که جامعه فرصت هایی رو برای برآوردن نیازهای اولیه فراهم می کنه.
تغییرات زندگی و ابعاد تنهایی در سنین مختلف
در مقابل، ناخوشی اجتماعی به شرایط و تجربه هایی گفته می شه که باعث تضعیف عملکرد اجتماعی سالم و پیوستگی می شه. این موضوع شامل انزوای اجتماعی، تنهایی، تبعیض، حاشیه نشینی و درگیری های مزمنه. این عوامل می توانند به شدت بر تنهایی جوانان و تغییرات زندگی آن ها تاثیر بگذارند. ناخوشی اجتماعی معمولا از عوامل ساختاری مثل فقر، نابرابری، نهادهای طردکننده یا از بین رفتن اعتماد در جامعه نشات می گیره. در سطح فردی هم ممکنه به شکل بیگانگی، نبود حمایت یا استرس همیشگی در روابط بین فردی خودش رو نشون بده. ناخوشی اجتماعی می تونه روی سلامت روان و جسم اثر منفی بذاره، تاب آوری رو کم کنه و آسیب پذیری در برابر استرس و بیماری رو بالا ببره.
جفری ای. هال، نویسنده این مطالعه و همکارانش می خواستن بررسی کنن که چطور بهزیستی و ناخوشی اجتماعی با سن تغییر می کنه. اون ها همچنین می خواستن بدانند که چه شرایط اجتماعی، تغییرات زندگی و نگرش هایی درباره روابط، در افرادی که سطوح مختلفی از بهزیستی یا ناخوشی اجتماعی دارن، رایجه، به خصوص در زمینه تنهایی جوانان و تغییرات زندگی.
اون ها داده های دو گروه از بزرگسالان آمریکایی رو که توسط مؤسسه تحقیقاتی کالج سینا (SCRI) انتخاب شده بودن، تحلیل کردن. این گروه ها در سال های 1401 و 1402 مورد بررسی قرار گرفتن. گروه سال 1401 شامل 2034 شرکت کننده و گروه سال 1402 شامل 2243 نفر بود. در اواخر هر سال، این نمونه ها با دانشجوهای دانشگاهی، شامل یه نمونه تصادفی از افراد 18 تا 21 ساله و دانشجوهای بالای 22 سال تکمیل شدن. با اضافه شدن دانشجوها، تعداد کل شرکت کننده هایی که داده هاشون در این تحلیل استفاده شد به 4812 نفر رسید.
در مقایسه با کل جمعیت آمریکا، توی این گروه تعداد جوان ها بیشتر و تعداد سالمندان کمتر از حد معمول بود. میانگین سنی شرکت کننده ها تقریبا 44 سال بود. حدود 57٪ زن بودن و 88٪ خودشون رو دگرجنس گرا معرفی کردن. از نظر وضعیت تاهل هم 31٪ مجرد و 44٪ متاهل بودن یا با شریک زندگی شون زندگی می کردن.
در این تحقیق، ناخوشی اجتماعی با تجمیع معیارهای تنهایی و قطع ارتباط اجتماعی ارزیابی شد. بهزیستی اجتماعی هم با استفاده از معیارهای ارتباط اجتماعی، همراهی، حمایت اجتماعی درک شده و تعداد دوستان (که از طریق یه فعالیت لیست کردن اسامی دوستاشون به دست اومده بود) سنجیده شد. شرکت کننده هایی که حداقل اسم یک دوست رو آورده بودن، به چند سوال درباره رابطه شون با اون دوست ها هم جواب دادن.
نتایج نشون داد شرکت کننده هایی که سطح بهزیستی اجتماعی بالاتری داشتن، استرس کمتری رو حس می کردن و معمولا تعداد دوست های بیشتری داشتن. افرادی که ناخوشی اجتماعی بیشتری داشتن، معمولا سطح بهزیستی پایین تر و تعداد دوست های کمتری رو گزارش کردن. این افراد همچنین به دلیل مشکلات حفظ رابطه در دنیای مدرن، احتمال بیشتری داشت که بگن ارتباطشون رو با یه دوست از دست دادن.
افراد مسن تر تمایل داشتن ناخوشی اجتماعی (قطع ارتباط و تنهایی) کمتری رو گزارش کنن. از طرف دیگه، شاخص های بهزیستی اجتماعی برای جوان ها و سالمندان در بالاترین سطح و برای افراد میانسال در پایین ترین سطح بود. این الگوها بینش های مهمی در مورد تنهایی جوانان و تغییرات زندگی در مراحل مختلف ارائه می دهند. تعداد دوستان در اوایل بزرگسالی در بیشترین حد بود، در اواخر دهه 20 سالگی کاهش پیدا کرد و در سنین میانسالی (45 تا 60 سالگی) به کمترین میزان رسید. بعد از اون، دوباره در افراد مسن به تدریج افزایش پیدا کرد.
نویسنده های مطالعه به این نتیجه رسیدن که: «این تحقیق نشون می ده که تنهایی بین جوان ها به معنی نداشتن ارتباط، همراهی و دوستی نیست، بلکه بیشتر ویژگیِ تغییرات سریع زندگی و نبود ثبات و روال همیشگی در روابطه.» این یافته ها، تعریف ما از تنهایی جوانان و تغییرات زندگی را عمیق تر می کند.
این مطالعه به درک علمی عوامل مرتبط با بهزیستی اجتماعی کمک می کنه. با این حال، باید توجه داشت که این یه تحقیق مقطعی بوده، نه طولی. یعنی گروه های سنی مختلف شامل آدم های متفاوتی بودن، نه اینکه یه گروه از آدم ها رو در طول زندگی شون بررسی کرده باشن. به همین خاطر، هنوز مشخص نیست که آیا این ارتباط با سن، نشون دهنده تغییرات مربوط به افزایش سنه یا تفاوت های بین نسل های مختلف و تاثیر آن بر تنهایی جوانان و تغییرات زندگی آن ها.
این مقاله با عنوان «تنها و در عین حال مرتبط در اوایل بزرگسالی: تضاد اجتماعی در زمان تغییر» توسط جفری ای. هال، ناتالی پنینگتون و آماندا جی. هولمستروم نوشته شده.
درک عمیق تر از الگوهای ارتباطی و اجتماعی در سنین مختلف به ما کمک می کند تا با چالش های دوران گذار بهتر روبرو شویم. با تمرکز بر تقویت پیوندهای عاطفی و ایجاد ثبات در روابط انسانی، می توان اثرات منفی ناخوشی اجتماعی را کاهش داد و به سمت جامعه ای با بهزیستی بالاتر برای همه نسل ها حرکت کرد.
Young adults experience high loneliness despite having large friend networks
