پژوهش های اخیر نشان می دهند که هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین و شباهت در میزان راحتی پارتنرها با لمس فیزیکی، از عوامل تعیین کننده در سلامت عاطفی و پایداری روابط رمانتیک محسوب می شوند.
یه مطالعه جدید که توی مجله Personal Relationships چاپ شده، نشون می ده که زوج های رمانتیک وقتی سطح راحتی شون در مورد ابراز علاقه فیزیکی با هم مشابه و بالا باشه، حالِ رابطه و بهزیستی عاطفی بهتری رو تجربه می کنن. در واقع، درک و رسیدن به هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین عامل مهمی در بهبود کیفیت رابطه است. در حالی که میزان کلی راحتی با لمس فیزیکی، قوی ترین پیش بینی کننده رضایت از رابطه ست، یافته ها نشون می دن که شباهتِ درک شده بین پارتنرها هم نقش مهمی ایفا می کنه. به نظر می رسه این ارتباطات هم برای زوج های با جنسیت متفاوت و هم برای زوج های هم جنس صادق باشه، با وجود چالش های خاصی که زوج های هم جنس در مورد ابراز علاقه در مکان های عمومی باهاش روبرو هستن.
ابراز علاقه فیزیکی، مثل دست همدیگه رو گرفتن، بغل کردن یا بوسیدن، اغلب به عنوان یه جزء اساسی از پیوند عاطفی دیده می شه؛ درست مثل تفاوت ویژگی های ظاهری با حرکات بدن که در قضاوت های اولیه ما از جذابیت و شخصیت افراد نقش مهمی ایفا می کند. کارهای علمی قبلی، لمس محبت آمیز رو به مجموعه ای از فواید، از جمله کاهش استرس، بهبود عملکرد سیستم ایمنی و افزایش احساس امنیت مرتبط دونستن. با این حال، افراد در میزان تمایلشون به لمس شدن و راحتی شون با دریافت اون، تفاوت های زیادی با هم دارن. بعضی ها تشنه تماس فیزیکی مداوم هستن، در حالی که بقیه ممکنه اون رو کلافه کننده یا غیرضروری بدونن.
وقتی پارتنرها توی ترجیحاتشون با هم فرق داشته باشن، ممکنه اصطکاک ایجاد بشه. اگه یکی از پارتنرها ابراز علاقه اش پس زده بشه، ممکنه احساس طرد شدن کنه، و اون یکی هم ممکنه برای انجام رفتارهایی که باهاش راحت نیست، تحت فشار قرار بگیره. تحقیقات جدید به اهمیت هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین در رضایت رابطه می پردازد. سابرینا اسگامباتی و دایان هولمبرگ از دانشگاه آکادیا، به همراه کارن ال. بلر از دانشگاه ترنت، این تحقیق رو انجام دادن تا این پویایی ها رو بهتر درک کنن. اونا می خواستن ببینن که آیا «هماهنگ بودن» در مورد سطح راحتی، می تونه کیفیت رابطه رو فراتر از صرفا راحت بودن با لمس فیزیکی پیش بینی کنه یا نه.
اهمیت هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین در پایداری رابطه
محقق ها همچنین می خواستن نقش محیط رو هم بررسی کنن. برای زوج های با جنسیت متفاوت، دست همدیگه رو گرفتن در فضای عمومی معمولا یه رفتار امن و از نظر اجتماعی پذیرفته شده ست. اما برای زوج های هم جنس، ابراز علاقه در ملاء عام ممکنه باعث جلب توجه ناخواسته، قضاوت یا حتی برخورد تند بشه. این واقعیت باعث می شه خیلی از زوج های هم جنس موقع بیرون رفتن، همیشه حالت هوشیاری و مراقبت داشته باشن. تیم تحقیق می خواست ببینه آیا این تفاوت در امنیت اجتماعی، روی نحوه ارتباطِ راحتی با ابراز علاقه عمومی و حالِ خوب رابطه تاثیر می ذاره یا نه.
بررسی عوامل موثر بر هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین
برای بررسی این سوال ها، تیم تحقیق داده های دو گروه مجزا رو که در سال 1398 جمع آوری شده بود، تحلیل کرد. مجموعه داده اول روی افراد و درک اونا از رابطه شون متمرکز بود. این گروه شامل 1832 شرکت کننده بود که در اون زمان در یه رابطه رمانتیک بودن. میانگین سنی این شرکت کننده ها حدود 29 سال بود.
مجموعه داده دوم روی زوج ها (دو نفر پارتنر) تمرکز داشت. این گروه شامل 86 زوج، یعنی کلا 172 نفر بود که هر دو عضو رابطه، نظرسنجی رو پر کرده بودن. این داده های دونفره به محقق ها اجازه داد تا میزان راحتی واقعی گزارش شده توسط خودِ فرد رو با پارتنرش مقایسه کنن، نه اینکه فقط به برداشت یک نفر از طرف مقابلش تکیه کنن.
شرکت کننده ها در هر دو گروه، پرسشنامه «مولفه های ادراک شده کیفیت رابطه» رو پر کردن. این پرسشنامه شش حوزه کلیدی سلامت رابطه رو ارزیابی می کنه: رضایت، تعهد، صمیمیت، اعتماد، اشتیاق و عشق. میانگین امتیاز این موارد، تصویری از حالِ کلی و بهزیستی رابطه رو نشون می داد.
برای اندازه گیری میزان راحتی با ابراز علاقه، شرکت کننده ها میزان موافقت خودشون رو با پنج جمله درباره موقعیت های خصوصی و پنج جمله درباره موقعیت های عمومی اعلام کردن. «خصوصی» به موقعیت هایی گفته می شد که فقط خود زوج حضور داشتن، و «عمومی» به موقعیت هایی که بقیه هم بودن. شرکت کننده ها به جملاتی مثل «دوست دارم پارتنرم با من ابراز علاقه فیزیکی داشته باشه» در یه مقیاس 7 امتیازی نمره دادن.
بعد محقق ها دو نوع امتیاز رو محاسبه کردن. امتیاز «میانگین راحتی» نشون دهنده میانگین سطح راحتی زوج بود. امتیاز «تفاوت» هم نشون دهنده فاصله بین سطح راحتی دو پارتنر بود. امتیاز تفاوت صفر یعنی پارتنرها کاملا با هم هماهنگ بودن، در حالی که امتیاز بالاتر نشون دهنده عدم تطابق بود.
تحلیل مجموعه داده بزرگتر نشون داد که سطح میانگین بالاترِ راحتی با ابراز علاقه، به شدت با بهزیستی بهتر رابطه در پیونده. این موضوع هم در محیط های خصوصی و هم در محیط های عمومی صادق بود. این یافته بر اهمیت هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین برای سلامت کلی رابطه تاکید می کند. با این حال، این ارتباط برای ابراز علاقه در محیط خصوصی قوی تر بود. به نظر می رسه راحت بودن با لمس فیزیکی موقعی که با پارتنرتون تنها هستین، محرک مهم تری برای سلامت رابطه نسبت به راحت بودن با لمس در مقابل دیگرانه.
این مطالعه همچنین نشون داد که شباهت داشتن هم مهمه. در مجموعه داده های فردی، شرکت کننده هایی که شکاف بزرگتری بین سطح راحتی خودشون و پارتنرشون حس می کردن، بهزیستی رابطه کمتری رو گزارش دادن. این نشون می ده که حسِ هماهنگ نبودن با پارتنر می تونه آسیب زا باشه. با این حال، وقتی محقق ها سطح کلی راحتی رو در نظر گرفتن، تاثیر منفی تفاوت ها کمتر شد. این یعنی داشتن سطح راحتی بالا به طور کلی، احتمالا مهم تر از داشتن سطوح راحتی کاملا مطابق با همه.
در مجموعه داده های دونفره کوچکتر، محقق ها شباهت واقعی رو به جای شباهت ادراک شده بررسی کردن. نتایج نشون داد که عدم تطابق واقعی در میزان راحتی، به اندازه عدم تطابق ادراک شده، با بهزیستی رابطه ارتباط قوی نداشت. به نظر می رسه باور به اینکه آدم شبیه پارتنرش هست، از نظر روانی تاثیرگذارتر از شبیه بودنِ واقعیه. همچنین ممکنه پارتنرهایی که با لمس فیزیکی کمتر راحت هستن، خودشون رو با نیازهای پارتنرشون وفق بدن و اینجوری تفاوت واقعی رو بپوشونن.
موقع مقایسه انواع رابطه ها، این مطالعه تفاوت های واضحی رو در نحوه تجربه فضاهای عمومی توسط زوج ها برجسته کرد. افراد در روابط هم جنس در مقایسه با زوج های با جنسیت متفاوت، راحتی کمتری رو در مورد ابراز علاقه عمومی گزارش کردن. اونا همچنین تفاوت های بیشتری رو بین خودشون و پارتنرشون در مورد لمس فیزیکی در فضای عمومی حس می کردن. این موضوع با تئوری هایی که می گن زوج های اقلیت باید مدام خطرات دیده شدن رو مدیریت کنن، همخوانی داره.
با وجود این تفاوت ها در سطح میانگین راحتی، الگوهای آماری که بهزیستی رو پیش بینی می کردن، برای هر دو گروه تا حد زیادی یکسان بود. پیوند بین راحتی در محیط خصوصی و کیفیت رابطه برای همه مثبت و معنادار بود. درک چگونگی هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین به خصوص در فضاهای خصوصی، برای تقویت پیوند عاطفی حیاتی است. تفاوت های جزئی هم وجود داشت، مثلا اینکه راحتی در محیط خصوصی برای زوج های با جنسیت متفاوت، پیش بینی کننده کمی قوی تری بود. با این حال، محقق ها تاکید کردن که شباهت های بین گروه ها خیلی بیشتر از تفاوت هاشون بود.
محقق ها اشاره کردن که برای زوج های هم جنس, راحتی کمتر با ابراز علاقه در محیط عمومی لزوما به معنای وجود مشکل در رابطه نیست. در عوض، این احتمالا واکنشی منطقی به محیط بیرونیه که همیشه امن نیست. برای این زوج ها، رسیدن به هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین در فضاهای خصوصی، اهمیت دوچندانی پیدا می کند، چون اونجا فضاییه که می تونن بدون قضاوت و نظارت، خودِ واقعی شون باشن.
این مطالعه محدودیت هایی هم داره. داده ها مقطعی بودن، یعنی در یک مقطع زمانی خاص جمع آوری شدن. نمی شه با قطعیت گفت که آیا راحتی با ابراز علاقه باعث بهبود رابطه می شه یا اینکه داشتن یه رابطه رضایت بخش باعث می شه افراد با ابراز علاقه راحت تر باشن. این دو عامل احتمالا در طول زمان همدیگه رو تقویت می کنن.
علاوه بر این، اندازه نمونه برای تحلیل های مبتنی بر زوج نسبتا کوچک بود. این موضوع قدرت آماری لازم برای تشخیص اثرات کوچکِ شباهت واقعی رو کاهش می داد. تحقیقات آینده با استفاده از نمونه های بزرگتر از زوج ها می تونه به شفاف تر شدن نقش شباهت واقعی در مقابل شباهت ادراک شده در زمینه هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین کمک کنه. همچنین محقق ها به دلیل تعداد کم، مجبور شدن روابط با تنوع جنسیتی رو که در دسته بندی های باینری (هم جنس یا جنسیت متفاوت) نمی گنجیدن، حذف کنن.
بررسی اینکه چطور افراد غیرباینری یا دارای سیالیت جنسیتی این پویایی ها را در هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین مدیریت می کنند، همچنان به عنوان یه شکاف مهم در ادبیات تحقیق باقی مونده و نیازمند مطالعات بیشتری است.
این مطالعه با عنوان «هماهنگ بودن؟ ارزیابی شباهت های پارتنرها در راحتی با اشتراک گذاری ابراز علاقه فیزیکی به عنوان پیش بینی کننده بهزیستی رابطه» توسط سابرینا اسگامباتی، دایان هولمبرگ و کارن ال. بلر نوشته شده. نتایج این تحقیق نقش محوری هماهنگی ابراز علاقه فیزیکی زوجین را در رضایت و پایداری روابط عاطفی آشکار می سازد.
در مجموع، درک متقابل از نیازهای جسمانی و تلاش برای انطباق با ترجیحات لمسی یکدیگر، می تواند به تقویت پیوندهای عاطفی کمک کند. توجه به این تفاوت ها و ایجاد فضایی امن برای ابراز محبت، کلید اصلی داشتن رابطه ای شادتر و مستحکم تر در طول زمان است.
Psychologists explore how mismatched desires for physical contact affect romantic partners
