بررسی های جدید درباره تاثیر سیلوسایبین بر وسواس نشان می دهد که یک دوز متوسط از این ترکیب می تواند رفتارهای اجباری را در بیماران مبتلا به OCD بهبود بخشد.
یه مطالعه جدید نشون می ده که یه دوز متوسط از سیلوسایبین می تونه علائم اختلال وسواس فکری-عملی رو برای یه مدت کوتاه به طور موثری کاهش بده. این مطالعه به بررسی تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی می پردازه. یافته ها نشون می دن که این بهبودی بیشتر توی رفتارهای وسواس عملی (اجباری) دیده می شه تا افکار وسواسی. این نتایج در مجله Comprehensive Psychiatry منتشر شده است.
اختلال وسواس فکری-عملی که معمولا به اسم OCD شناخته می شه، یه وضعیت سلامت روان مزمنه. ویژگی اصلیش افکار تکرار شونده و غیرقابل کنترل و رفتارهای تکراریه. افرادی که این اختلال رو دارن، اغلب برای کم کردن اضطرابشون، احساس می کنن مجبورن این رفتارها رو تکرار کنن.
درمان های استاندارد برای این وضعیت معمولا شامل مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین یا درمان شناختی رفتاریه. این درمان ها برای همه موثر نیستن. بخش قابل توجهی از بیمارها با روش های سنتی بهبودی پیدا نمی کنن. همین موضوع باعث شده دانشمندها دنبال گزینه های درمانی جایگزین بگردن.
سیلوسایبین ترکیب روان گردان فعالیه که توی «قارچ های جادویی» (مجیک ماشروم) پیدا می شه. در سال های اخیر به عنوان یه درمان بالقوه برای وضعیت های مختلف روانپزشکی مثل افسردگی، اضطراب و اعتیاد خیلی مورد توجه قرار گرفته.
پتانسیل تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی
بیشتر تحقیقات روی سیلوسایبین، روی دوزهای بالایی متمرکز بوده که تجربه روان گردان عمیقی ایجاد می کنن. با این حال، نگرانی هایی در مورد استفاده از دوزهای بالا برای بیمارانی که OCD دارن وجود داره. افرادی که این اختلال رو دارن اغلب با ترس از دست دادن کنترل دست و پنجه نرم می کنن. اثرات روانی شدیدِ یه دوز بالا، از نظر تئوری می تونه براشون آزاردهنده باشه.
در ادامه تصویری مرتبط با پژوهش های مربوط به دوزهای متوسط و اثرات درمانی آن ها را مشاهده می کنید.
این تصویر بر نقش کلیدی تنظیم دوز در کاهش علائم رفتاری اختلال وسواس فکری-عملی تاکید دارد.
لوکا پلگرینی و همکارهاش مطالعه ای رو برای آزمایش یه رویکرد متفاوت طراحی کردن. پلگرینی پژوهشگر دانشگاه هرتفوردشایر و کالج امپریال لندنه. تیم تحقیقاتی می خواست ببینه آیا یه دوز متوسط از سیلوسایبین می تونه بدون ایجاد یه تجربه روان گردانِ طاقت فرسا، فواید درمانی داشته باشه یا نه.
محقق ها همچنین قصد داشتن بفهمن که آیا اثرات بیولوژیکی دارو می تونه به طور مستقل از یه تجربه «عرفانی»، علائم رو کاهش بده یا نه. این با خیلی از مطالعات افسردگی که اغلب نتیجه درمانی رو به شدتِ سفر روان گردان مرتبط می دونن، متفاوته.
در این مطالعه 19 شرکت کننده بزرگسال حضور داشتن. همه شرکت کننده ها تشخیص اولیه اختلال وسواس فکری-عملی رو داشتن و شدت بیماریشون از متوسط تا شدید بود. اون ها حداقل به مدت یک سال بود که با این اختلال زندگی می کردن.
محقق ها از طرح «درون-گروهی با ترتیب ثابت» استفاده کردن. این یعنی هر شرکت کننده درمان های مشابه رو با همون ترتیب دریافت کرد و ترتیب دوزها تصادفی نبود.
شرکت کننده ها در دو جلسه دوزدهی با فاصله حداقل چهار هفته شرکت کردن. در جلسه اول، دوز خیلی پایین 1 میلی گرمی سیلوسایبین رو دریافت کردن که به عنوان کنترل یا دارونمای فعال عمل می کرد. انتظار می رفت این دوز حداقل اثرات فیزیولوژیکی یا روانی رو داشته باشه.
در جلسه دوم، شرکت کننده ها دوز متوسط 10 میلی گرمی سیلوسایبین رو دریافت کردن. این دوز طوری انتخاب شده بود که هم اثر بیولوژیکی داشته باشه و هم خطر تجربه روانی چالش برانگیز رو به حداقل برسونه.
محقق ها آمادگی های زیادی رو با شرکت کننده ها گذروندن. اون ها قبل، حین و بعد از جلسات دوزدهی، حمایت های روانی ارائه دادن. با این حال، این حمایت ها غیرمداخله ای بود؛ یعنی درمانگرها در طول جلسات، درمان شناختی رفتاری یا مواجهه درمانیِ خاصی انجام ندادن.
در روزهای دوزدهی، شرکت کننده ها در یک اتاق آرام و راحت می موندن. ازشون خواسته می شد که دراز بکشن و به موسیقی گوش بدن. استفاده از نواهای خاص، مشابه آنچه در تقویت حافظه با موسیقی برای سالمندان دیده می شود، به آرامش آن ها کمک می کرد. درمانگرها هم برای اطمینان از ایمنی و آرامش دادن به اون ها حضور داشتن.
معیار اصلی موفقیت، مقیاس وسواس فکری-عملی ییل-براون (Y-BOCS) بود. این یه ابزار بالینی استاندارد برای رتبه بندی شدت علائم OCD هست که هم افکار وسواسی و هم اعمال وسواسی رو به طور جداگانه اندازه می گیره.
محقق ها شرکت کننده ها رو در چند مرحله ارزیابی کردن: روز قبل از دوزدهی، روز دوزدهی، و بعدش یک هفته، دو هفته و چهار هفته بعد از هر دوز.
یافته های کلیدی در بررسی تاثیر سیلوسایبین بر وسواس
نتایج تفاوت واضحی رو بین دو دوز نشون داد. دوز 10 میلی گرمی باعث کاهش قابل توجه علائم OCD یک هفته بعد از مصرف شد. میزان این بهبودی از نظر آماری «بزرگ» ارزیابی شد.
در مقابل، دوز 1 میلی گرمی تغییرات خیلی کمتری ایجاد کرد. تفاوت بین اثرات دوز 10 میلی گرمی و دوز 1 میلی گرمی در پایان هفته اول از نظر آماری کاملا معنادار بود.
محقق ها مشاهده کردن که اثرات مفید دارو بعد از هفته اول شروع به کمرنگ شدن کرد. تا هفته دوم، تفاوت بین دو دوز دیگه از نظر آماری معنادار نبود و تا هفته چهارم، سطح علائم تا حد زیادی به حالت اولیه برگشت.
یک یافته خاص در مورد ماهیت کاهش علائم جلب توجه می کنه: داده ها نشون دادن که کاهش امتیازات کل عمدتا ناشی از کاهش در «وسواس های عملی» (اجباری) بوده. امتیازات مربوط به «افکار وسواسی» هم کمی بهبود داشت، اما این تغییر از نظر آماری معنادار نبود.
این نشون می ده که سیلوسایبین ممکنه اثر خاصی روی مکانیسم هایی داشته باشه که باعث رفتارهای تکراری می شن. به نظر می رسه این دارو مقاومت در برابر میل به انجام تشریفات وسواسی رو برای بیمارها راحت تر می کنه، اما در متوقف کردن خودِ افکار مزاحم تاثیر کمتری داره.
این مطالعه همچنین علائم افسردگی رو با استفاده از مقیاس رتبه بندی افسردگی مونتگومری-آسبرگ اندازه گرفت. خیلی از بیمارهای OCD از افسردگی هم رنج می برن. با این حال، محقق ها بعد از دوز 10 میلی گرمی تغییر قابل توجهی در امتیازات افسردگی پیدا نکردن.
این عدم تاثیر بر افسردگی با مطالعات دیگه سیلوسایبین متفاوته. اون مطالعات معمولا از دوزهای بالاتری مثل 25 میلی گرم استفاده می کنن. شرکت کننده های این مطالعه هم در کل از اول سطح افسردگی پایینی داشتن که ممکنه دلیلی باشه برای اینکه بهبودیِ معناداری دیده نشد.
وضعیت ایمنی دوز 10 میلی گرمی خوب بود. شرکت کننده ها دارو رو به خوبی تحمل کردن و عوارض جانبی کمی گزارش شد.
هیچ عارضه جانبی جدی در طول مطالعه رخ نداد. بعضی از شرکت کننده ها اضطراب خفیف یا سردرد رو تجربه کردن. یک نفر هم بعد از دوز 1 میلی گرمی دچار حمله اضطرابی کوتاهی شد که سریع برطرف شد.
نبودِ ناهنجاری های ادراکی آزاردهنده، یکی از نتایج کلیدی بود. دوز 10 میلی گرمی باعث توهم یا «سفرهای روانی» شدیدی که با دوزهای بالاتر دیده می شه، نشد. این موضوع از این ایده حمایت می کنه که دوز متوسط برای بیمارانی که ممکنه از دست دادن کنترل بترسن، یه گزینه عملی و مناسبه.
این تحقیق به شواهد رو به رشد در مورد روان گردان ها و OCD اضافه می شه. تحقیقات قبلی هم به پتانسیل این ترکیبات اشاره کرده بودن.
یک مطالعه مهم که توسط مورنو و همکارانش در سال 1385 انجام شد، سیلوسایبین رو روی نه بیمار بررسی کرد. اون مطالعه نشون داد که علائم بعد از مصرف سیلوسایبین به شدت کاهش پیدا می کنه. اون ها دوزهای مختلف رو آزمایش کردن و فهمیدن که حتی دوزهای پایین هم تا حدی باعث بهبودی می شه. مطالعه فعلی پلگرینی و تیمش، اون یافته های قبلی رو با نمونه بزرگ تر و تمرکز روی دوز 10 میلی گرمی تایید می کنه.
این تحقیقات، در کنار سایر شواهد، بر اهمیت بررسی تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی تاکید می کند.
خطوط تحقیقاتی دیگه هم از این ایده حمایت می کنن که خودِ تجربه روان گردان ممکنه برای تسکین علائم OCD ضروری نباشه. یک مطالعه پیش بالینی روی موش ها که در مجله Translational Psychiatry منتشر شده، این مفهوم را بررسی کرده است.
در اون مطالعه حیوانی، محقق ها از تست «دفن کردن تیله» استفاده کردن. این یه رفتار رایج در موش هاست که برای مدل سازی ویژگی های وسواس فکری-عملی استفاده می شه. موش هایی که با سیلوسایبین درمان شده بودن، تیله های به مراتب کمتری رو دفن کردن.
محقق ها در مطالعه موش ها، دارویی به اسم بوسپیرون رو هم در کنار سیلوسایبین تجویز کردن. بوسپیرون گیرنده های خاص سروتونین رو که مسئول اثرات توهم زا هستن مسدود می کنه. با این حال، موش ها باز هم کاهش در دفن کردن تیله رو نشون دادن. این نشون می ده که اثرات ضد وسواسی سیلوسایبین ممکنه از طریق یه مسیر بیولوژیکی متفاوت از اثرات روان گردان عمل کنه.
گزارش های موردی هم در ادبیات پزشکی ظاهر شده که اثرات مشابهی رو مستند کرده. یک گزارش در Journal of Psychoactive Drugs مورد مرد 30 ساله ای رو توضیح داده که OCD شدید و مقاوم به درمان داشت.
این بیمار خودش قارچ های سیلوسایبین مصرف کرده بود. اون گزارش کرد که علائمش در طول تجربه کاملا ناپدید شده و تا ماه ها بعد هم کاهش ماندگاری در شدت علائم داشته. امتیازات Y-BOCS اون از محدوده «بسیار شدید» به محدوده «خفیف» رسیده بود.
این نمونه ها به وضوح پتانسیل تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی را نشان می دهند.
داده های نظرسنجی هم اطلاعات تکمیلی به ما می ده. مطالعه ای که در Scientific Reports منتشر شده، 174 نفر رو که از روان گردان ها استفاده کرده بودن بررسی کرد. بیش از 30 درصد از شرکت کنندگانی که علائم OCD داشتن، گزارش کردن که اثرات مثبت دارو بیش از سه ماه طول کشیده.
این شرکت کننده ها گزارش دادن که اضطرابشون کمتر شده و نیازشون به انجام تشریفات وسواسی کاهش پیدا کرده. این داده های گذشته نگر از یافته های بالینی حمایت می کنن که سیلوسایبین جنبه های رفتاری این اختلال رو هدف قرار می ده.
این یافته ها پتانسیل تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی را از دیدگاه بیماران تقویت می کند.
با وجود نتایج امیدوارکننده، مطالعه فعلی پلگرینی محدودیت هایی هم داشت. اندازه نمونه کوچک بود و فقط 19 نفر در اون شرکت داشتن که قدرت آماری تحلیل رو محدود می کنه.
همچنین مطالعه از طراحی تصادفی استفاده نکرده بود. همه شرکت کننده ها اول دوز 1 میلی گرمی و بعد دوز 10 میلی گرمی رو دریافت کردن. این کار برای این انجام شد که اثرات طولانی مدتِ احتمالیِ دوز بالاتر روی نتایج دوز پایین تر تاثیر نذاره.
با این حال، این ترتیبِ ثابت ممکنه باعث ایجاد سوگیری بشه. ممکنه شرکت کننده ها انتظار داشتن دوز دوم موثرتر باشه. محقق ها سعی کردن دوزها رو از شرکت کننده ها مخفی نگه دارن (کور سازی)، اما بیشتر اون ها به درستی حدس زدن که چه زمانی دوز بالاتر رو دریافت کردن.
مدت زمان اثر هم نسبتا کوتاه بود و بهبودی معنادار فقط یک هفته طول کشید. این نشون می ده که یک دوز واحد ممکنه یه درمان طولانی مدت نباشه.
این نتایج نشان می دهد که هرچند تاثیر سیلوسایبین بر وسواس کوتاه مدت است، اما پتانسیل درمانی آن قابل توجه می باشد.
کوتاه بودن اثر نشون می ده که برای حفظ نتایج ممکنه به تکرار دوز نیاز باشه. تحقیقات آینده باید ایمنی و اثربخشی تجویز سیلوسایبین رو به صورت دوره ای بررسی کنن.
تفاوت بین افکار وسواسی و اعمال وسواسی هم نیاز به بررسی بیشتر داره. این یافته که اعمال وسواسی بیشتر از افکار وسواسی بهبود پیدا کردن، هنوز مقدماتیه و برای تایید این الگو به مطالعات بزرگ تری نیازه.
محقق ها پیشنهاد می دن که ترکیب سیلوسایبین با روان درمانی می تونه نتایج رو بهتر کنه. در حالی که این مطالعه از حمایت غیرمداخله ای استفاده کرد، درمان فعال ممکنه به بیمارها کمک کنه تا تجربه رو درونی کنن. درمان هایی مثل «مواجهه و پیشگیری از پاسخ» ممکنه در بازه زمانی که علائم کاهش پیدا کرده، موثرتر باشن.
کارآزمایی های بالینی آینده باید از نمونه های بزرگ تر و طراحی های تصادفی استفاده کنن. اون ها همچنین باید پتانسیل استفاده از چندین دوز رو بررسی کنن. مقایسه مستقیم دوز 10 میلی گرمی با دوز استاندارد 25 میلی گرمی هم می تونه خیلی ارزشمند باشه.
نتایج این مطالعه زمینه را برای تحقیقات بیشتر در مورد تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی، به ویژه با رویکردهای درمانی ترکیبی، فراهم می کند.
یافته های این تحقیق اهمیت درک دقیق تر تاثیر سیلوسایبین بر وسواس فکری-عملی و بهینه سازی دوز و پروتکل های درمانی را برجسته می کند.
در نهایت، یافته های این مطالعه پتانسیل بالای روان گردان ها را در درمان اختلالات مقاوم به درمان نشان می دهد. با ادامه این مسیر و انجام کارآزمایی های گسترده تر، می توان امیدوار بود که روش های جدیدی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به وسواس فراهم شود.
این مطالعه با عنوان «تک دوز (10 میلی گرم) سیلوسایبین علائم را در بزرگسالان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی کاهش می دهد: یک مطالعه چالش فارماکولوژیک،» توسط لوکا پلگرینی، نائومی اِی. فینبرگ، سورچا اوکانر، آنا ماریا فروتا لیسبوآ پریرا دِ سوزا، کیت گادفری، سارا رید، جوزف پیل، مِرید هیلی، کوروش روحانی-شوکل، هاکجون لی، رابین کارهارت-هریس، ترور دبلیو. رابینز، دیوید نات و دیوید اریتزو نوشته شده است.
Single moderate dose of psilocybin linked to temporary reduction in OCD symptoms
