ارتباط مستقیم ضعف عضلانی نشانه دمانس در میانسالی و سالمندان

یه تحلیل جدید نشون می ده که ضعف جسمانی یه نشونه هشداردهنده قوی برای کاهش توانایی های ذهنی در سنین بالا محسوب می شه و ضعف عضلانی نشانه دمانس در نظر گرفته می شود. محقق ها متوجه شدن میانسال ها و سالمندانی که عضلات ضعیف تری دارن، در مقایسه با هم رده های قوی ترشون، با احتمال خیلی بیشتری برای ابتلا به زوال عقل روبرو هستن. این یافته ها در نشریه Journal of Psychiatric Research (تحقیقات روانپزشکی) منتشر شده.

ضعف عضلانی نشانه دمانس؛ درک ارتباط

با افزایش امید به زندگی، نرخ ابتلا به زوال عقل در کل دنیا در حال بالا رفتنه. این وضعیت فشار زیادی رو به خانواده ها و سیستم های بهداشتی وارد می کنه. متخصص های پزشکی با عجله دنبال نشانگرهای اولیه ای هستن تا بتونن افراد در معرض خطر رو قبل از شروع از دست دادن شدید حافظه، شناسایی کنن. یکی از نشانگرهای احتمالی، «سارکوپنی» هست؛ یعنی همون کاهش توده و قدرت عضلانی که با افزایش سن اتفاق می افته. این وضعیت می تواند به عنوان یک پیش نشانگر برای ضعف عضلانی نشانه دمانس مطرح باشد. تحقیقات قبلی به ارتباط بین ضعف جسمانی و سلامت مغز اشاره کرده بودن، اما خیلی از تلاش های قبلی برای اندازه گیری این ارتباط، تفاوت های جثه افراد رو در نظر نگرفته بودن.

«وِی جین» و همکارانش از دانشگاه پزشکی «شین شیانگ» چین سعی کردن این رابطه و پتانسیل ضعف عضلانی نشانه دمانس بودن آن را روشن تر کنن. اون ها می خواستن ببینن اگه شاخص توده بدنی و وزن رو هم در نظر بگیرن، باز هم این ارتباط برقراره یا نه. همچنین قصد داشتن قدرت بالا تنه و پایین تنه رو با هم بررسی کنن. تیم تحقیق معتقد بود یه رویکرد جامع می تونه دید بهتری درباره این بده که چطور تحلیل جسمانی ممکنه بازتاب دهنده تغییرات مغزی باشه؛ همان طور که در مباحث مربوط به قضاوت جذابیت و شخصیت و تاثیر حرکات بدن بر اهمیت سیگنال های فیزیکی تاکید شده است، در اینجا نیز قدرت عضلانی یک سیگنال حیاتی برای سلامت مغز تلقی می شود. بیشتر کارهای قبلی فقط روی قدرت فشار دست تمرکز کرده بودن. تیم تحقیق معتقد بود یه رویکرد جامع می تونه دید بهتری درباره این بده که چطور تحلیل جسمانی ممکنه بازتاب دهنده تغییرات مغزی باشه.

تیم تحقیق از داده های مطالعه طولی سالمندی انگلستان (ELSA) استفاده کردن. این یه پروژه طولانی مدته که سلامت و رفاه مردم ساکن انگلستان رو دنبال می کنه. این تحلیل شامل حدود 6000 شرکت کننده بود. تمام افراد در شروع بررسی حداقل 50 سال سن داشتن. محقق ها این افراد رو برای یک دوره میانه حدودا نه ساله تحت نظر گرفتن.

برای اندازه گیری قدرت بالاتنه، تیم از یه دستگاه دینامومتر دستی استفاده کرد. شرکت کننده ها دستگاه رو با دست برترشون تا جایی که می تونستن فشار دادن. محقق ها حداکثر نیروی اعمال شده در سه بار تلاش رو ثبت کردن.

قدرت مطلق همیشه بهترین معیار برای سنجش سلامت نیست. یه فرد سنگین وزن معمولا برای حرکت دادن بدنش به توده عضلانی بیشتری نسبت به یه فرد سبک وزن نیاز داره. برای حل این مسئله، محقق ها امتیازهای قدرت فشار دست رو استاندارد کردن. اون ها اندازه گیری ها رو بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) و وزن کل فرد تنظیم کردن. این محاسبات باعث شد که امتیازهای قدرت، مقایسه عادلانه ای بین افراد با جثه های مختلف باشه.

تیم همچنین به یه راه قابل اعتماد برای ارزیابی عملکرد پایین تنه نیاز داشت. اون ها از تستی استفاده کردن که شامل یه صندلی بود. شرکت کننده ها باید پنج بار با حداکثر سرعت ممکن از حالت نشسته بلند می شدن. اون ها اجازه نداشتن از دست هاشون برای کمک گرفتن استفاده کنن. یه کرونومتر زمان لازم برای انجام این پنج بار تکرار رو ثبت می کرد. زمان های طولانی تر نشون دهنده عضلات پای ضعیف تر بود.

در طول دوره پیگیری، 197 نفر از شرکت کننده ها به زوال عقل مبتلا شدن. این یعنی حدود 3.3 درصد از کل جمعیت مورد مطالعه. داده ها الگوی مشخصی رو نشون دادن که ضعف عضلانی رو به تشخیص های شناختی مرتبط می کرد.

شرکت کنندگانی که کمترین قدرت فشار دست رو داشتن، با احتمال بالایی برای تشخیص بیماری (از جمله ضعف عضلانی نشانه دمانس) روبرو شدن. ریسک اون ها تقریبا 2.8 برابر بیشتر از کسایی بود که قوی ترین فشار دست رو داشتن. این رابطه حتی بعد از اینکه محقق ها تفاوت های توده بدنی رو لحاظ کردن، همچنان پابرجا موند.

وقتی قدرت استاندارد شده بر اساس BMI بررسی شد، این روند همچنان ادامه داشت. کسایی که در پایین ترین سطح قدرت نسبت به جثه شون بودن، بیش از دو برابر با خطر زوال عقل روبرو بودن. این نشون می ده که کیفیت پایین عضلات، صرف نظر از وزن فرد، یه نشونه خطرناکه.

نتایج مربوط به قدرت پا هم به همین شکل واضح بود. افرادی که بیشترین زمان رو برای بلند شدن از صندلی صرف می کردن، احتمال خیلی بالاتری برای ابتلا به زوال عقل داشتن. خطر ابتلای اون ها تقریبا 2.75 برابر بیشتر از کسایی بود که می تونستن سریع بلند بشن.

محقق ها بررسی کردن تا ببینن آیا این روندها در گروه های جمعیتی مختلف متفاوته یا نه. اون ها متوجه شدن که این الگو هم برای مردها و هم برای زن ها صادقه. همچنین این موضوع برای میانسال های 50 تا 64 ساله و افراد بالای 65 سال هم درست بود. این ارتباط به نظر خطی می رسید؛ به این معنی که ضعف عضلانی نشانه دمانس یک عامل قابل توجه است؛ یعنی با هر مقدار کاهش در قدرت، خطر تخمینی زوال عقل بالا می رفت.

تیم برای بررسی استحکام داده هاشون، یه تحلیل حساسیت انجام دادن. اون ها شرکت کننده هایی رو که در دو سال اول مطالعه تشخیص زوال عقل گرفته بودن، از بررسی کنار گذاشتن. این مرحله کمک می کنه تا این احتمال که ضعف عضلانی ناشی از زوال عقلِ تشخیص داده نشده ی قبلی بوده، رد بشه. نتایج بعد از این حذفیات هم تا حد زیادی ثابت موند.

چندین تئوری بیولوژیكی وجود داره که ممکنه این نتایج رو توضیح بده. یکی از تئوری ها مربوط به «هایپرینتنسیتی های ماده سفید» هست. این ها ضایعاتی هستن که در اسکن های مغزی ظاهر می شن و نشون دهنده آسیب به شبکه ارتباطی مغز هستن. تحقیقات قبلی نشون می ده که کاهش قدرت عضلانی اغلب با افزایش این ضایعات در ارتباطه.

یه مکانیسم احتمالی دیگه مربوط به ارتباطات داخلی سیستم عصبی هست. سیستم هایی که حرکت، حواس و شناخت رو کنترل می کنن با هم در ارتباطن. آسیب به مسیرهای عصبی که عضلات رو کنترل می کنن ممکنه همزمان با آسیب به مسیرهای شناختی رخ بده.

التهاب هم ممکنه نقش خاصی داشته باشه. مشخص شده که التهاب مزمن هم به بافت عضلانی و هم به نورون ها آسیب می زنه. سطوح بالای نشانگرهای التهابی در خون با هر دو مورد سارکوپنی و زوال عقل مرتبطه. این یه چرخه ای ایجاد می کنه که در اون التهاب، همزمان بدن و مغز رو تخریب می کنه.

نویسنده ها به چندین محدودیت در کارشون اشاره کردن. این یه مطالعه مشاهده ای بود؛ یعنی می تونه رابطه ی بین دو فاکتور رو نشون بده، اما نمی تونه ثابت کنه که ضعف عضلانی مستقیما باعث زوال عقل می شه. ممکنه سبک زندگی هایی که اندازه گیری نشدن، در هر دو وضعیت نقش داشته باشن.

این مطالعه همچنین بخشی از داده هاش رو بر اساس تشخیص های پزشکی خوداظهاری جمع آوری کرده بود. این روش گاهی اوقات اگه شرکت کننده ها تاریخچه پزشکی شون رو دقیق به یاد نیارن، می تونه باعث اشتباه بشه. علاوه بر این، مطالعه تفاوتی بین انواع مختلف زوال عقل قائل نشده بود و بیماری آلزایمر و سایر اشکال کاهش شناختی رو در یک گروه قرار داده بود، که شامل بررسی دقیق تر ضعف عضلانی نشانه دمانس خاص نبود.

جمعیت مورد مطالعه مختص بریتانیا بود. شرکت کننده ها عمدتا سفیدپوست و بالای 50 سال بودن. نتایج ممکنه کاملا برای جمعیت های جوون تر یا گروه های قومی مختلف صدق نکنه. تفاوت های فرهنگی و ژنتیکی می تونه روی رابطه بین قدرت و زوال عقل در سایر نقاط جهان تاثیر بذاره.

ضعف عضلانی نشانه دمانس و اهمیت پیشگیری

با وجود این ملاحظات، پیامدها برای سلامت عمومی روشنه. این مطالعه بر ارزش حفظ قدرت عضلانی با افزایش سن تاکید می کنه. قدرت فشار دست و سرعت بلند شدن از صندلی تست های ساده و غیرتهاجمی هستن. دکترها می تونن به راحتی از اون ها برای غربالگری بیماران از نظر خطر زوال عقل استفاده کنن و تشخیص دهند که آیا ضعف عضلانی نشانه دمانس است یا خیر.

تحقیقات آینده باید روی استراتژی های مداخله ای تمرکز کنن. دانشمندها باید تعیین کنن که آیا عضله سازی می تونه فعالانه شروع زوال عقل رو به تاخیر بندازه یا نه. کارآزمایی های بالینی شامل تمرینات قدرتی می تونه قدم منطقی بعدی باشه.

محقق ها به این نتیجه رسیدن که قدرت عضلانی یه جزء کلیدی برای پیری سالمه. به نظر می رسه قدرت هر دو اندام فوقانی و تحتانی مهمه. مداخلاتی که قدرت کل بدن رو هدف قرار می دن، می تونن راهی موثر برای حمایت از سلامت مغز باشن. شناسایی زودهنگام تحلیل جسمانی، فرصتی رو برای مراقبت های پیشگیرانه فراهم می کنه.

این مطالعه با عنوان «ارتباط بین قدرت عضلانی و زوال عقل در میانسالان و سالمندان: یک مطالعه طولی در سطح ملی» توسط وِی جین، شنگ لیو، لی هوانگ، شی شیونگ، هواجیان چن و ژن ژن لیانگ نوشته شده.

در مجموع، توجه به سلامت جسمانی و حفظ توده عضلانی فراتر از جنبه های ظاهری است و مستقیما با حفظ عملکردهای شناختی مغز گره خورده است. با شناسایی به موقع تحلیل قدرت بدنی، می توان اقدامات پیشگیرانه مؤثری را برای مقابله با زوال عقل و بهبود کیفیت زندگی در دوران سالمندی آغاز کرد و ریسک های احتمالی را به حداقل رساند.

Weak muscles linked to higher dementia risk in middle-aged and older adults